Her er ein selfie på Rialtobrua. Det er den eldste brua i Venezia, og ho skal vére særs romantisk om kvelden.

 

 

Eg tykkjer det er på tid og syne nokre bilete og fortelje litt om Venezia. Sjølv om eg havna her i eit særskilt tilfelle, så kan eg forstå kvifor byen blir vitja av 25 000 turistar kvar dag. Det er ein fasinerande stad. Å kome hit er som å ta ei reise attende i tid. Mange av bygningane er frå 1600 – talet og dei prøv og bevare byen slik han var.

Eg trudde at Venezia berre var ein by, ved havet på ei øy, før eg kom hit. Så feil kan ein ta når ein ikkje gjer undersøkingar før ein drar til ein ny stad:)  Det syner seg at Venezia ligg i ei lagune og består av 118 øyer, det er 400 bruer og over 150 kanaler. Så sjølve sentrum av Venezia er berre ein liten del av området. 

Gran kanal er «hovudgata».

 

Ein annan ting eg hadde høyrd om Venezia var karnevalet, eller maskeraden om du vil. Byen er karnevalet sin fødeby og har stort sett halde på sidan 1000- talet, med unntak av den tida facistane hadde makta etter 1.verdskrig. Eg las ein stad at når italienerane feira karneval før i tida vart det større friheit mellom kjønna. Alle folka var nemleg anonyme, og det gav sjølvsagt større fridom til å gjere det ein hadde lyst til. 

For ei som gjerne vil feire femtiårsdagen sin slik, i ein flott ballkjole og med ei strålande maske er dette «snopefabrikken». Her finn ein masker i tusental, i alle former, farger og prisklasser. Om ein verkeleg vil ha noko heilt spesielt, kan ein berre finne ein butikk som kan lage den flottaste maska ein har drøymd om.

 

 

 

 

Om ein vil ha god oversikt over området kan det vere lurt å ta «båtbussen» til Markusplassen. Her finn ein Campanile, klokketårnet. Det er 99 meter høgt, og gir deg utsikt over byen og laguna.
 

 

Markusplassen er ein av dei mest kjende stadene i Venezia, og her ligg Markuskyrkja og Dogepalasset.

 

 

Her er det mykje folk og mykje fuglar. Mor mi hadde, sjølvsagt for dei som kjende ho, med seg mat då ho var her. For å mate duene saman med barnebarna. Det er morosamt, å få duene til å sitje på deg, men slett ikkje lovleg. Eg vart vel litt meir opptatt av at «slogmåkar» finn vi overalt.

Dogepalasset fungerte som regjeringsbygg og rettslokale. Bak palasset ligg «Sukkernes bro». Det var brua over til fengslet, difor namnet. Fangane sukka når dei vart ført over til fengselet. Nokon meiner óg det er difor ho er bygga inn, for at fangane ikkje skulle hoppe i kanalen. No er brua mest kjend for romantikk. Alle forelska bør ta ein gondoltur og sukke forelska til kvarandre, og sjå kvarandre djupt inn i augene, når båten går under brua.

Sukk, så romantisk.

Det nyttar ikkje å ha dårleg tid her i byen. Om ein skal bruke bussbåtane langs frå stad til stad, tikkar klokka fort og timane ryk avgarde. Her nyttar det ikkje å la seg stresse. Då kan ein like god ta ein pause og gjere som dei lokale. Drikke Spritze og sjå på folka, gondolane og det yrande livet på kanalane. 

 

 

 

Eller ein kan rusle rundt i dei små sidegatene og berre suge inn inntrykk.

 

 

 

 

Kanskje finn ein eit lite museum etter vegen óg.

 

Om ein tar bussbåten frå Markusplassen, over Grand kanal, kjem ein til kyrkja som heiter Santa Maria della Salute. Ho har ei spesiell historie. Kyrkja skulle vere ein hyllest til jomfru Maria slik at ho kunne skåne dei mot pesten. Dei byrja å byggje kyrkja i 1630. Det året var pesten ekstra hard og skal ha tatt livet av ein tredjedel av innbyggjarane. Det tok 57 år for å få ho ferdig. Ho er støtta opp av tusenvis av stolper i tre for å stå stabilt.

 

Kyrkja er flott og det er fint å gå inn her. Ein kan tenne lys for dei som ikkje lenger er med oss, setje seg ned og sjå på den vakre arkitekturen eller berre nyte stillheita.

 

Området rundt kyrkja er óg koseleg. Her er det mindre folksamt, og ein kan vandre i dei små gatene og finne seg ein koseleg kafé for å ete lunsj.

 

Det er to andre øyer, som vi vitja, eg gjerne vil fortelje litt om.

 

Murano er kjend for glas. Her har dei laga ulik glaskunst i over 700 år, og gjett om dei er flinke. Her kan ein velje og vrake i fantastiske flotte produkt som er laga av glas. Det er flott og vandre rundt og «vindushoppe». Om ein ønskjer å kjøpe noko, ta med eit minne heim så er det utruleg vanskeleg å velje.

 

Ny lampe?

Pynt til å ha på terassen?

Personleg lika eg best den lille øya Burano. Her er husa måla i muntre farger, noko som er i kontrast til naturfargane i byen.

 

 

Klokketårnet er frå 1500 talet.

Øya er kjend for kniplingar. Her kan ein gå inn i butikkane og i mange av dei vil ein finne ei dame som sit og syr dei finaste dukar og anna pynt. Den lille fiskelandsbyen har eige kniplingsmuseum og eigen skule kor ein kan lære seg denne kunsten.

På oppdagingstur i dei små sidegatene:)

 

 Eg håpar at eg ein dag kan reise ned og vitje staden att. Det er mange fleire stader i området å vitje.

Då vil eg rusle rundt og kose meg i denne fasinerande byen. Ha betre tid og berre nyte livet, sjølsagt med min kjære 🙂

 

Ei lita historie på tampen:

 Vi var på gondoltur, og då fekk vi høyre ei historie som syner at Noreg og Venezia er gode vener. Piertro Querini var  ein adeleg handelsmann frå Venezia. Han forlisa med båten sin utanfor Røst i Lofoten i 1432. Her fekk han god pleie av lokalbefolkninga og kjennsak til klippfisk. Etter nokre månader reiste han attende til Venezia. Etterpå skreiv han ned det han hadde opplevd, og boka er godt kjend i Italia. Det morosame er at i 1932 vart det reist ei støtte, i hans namn, på Sandøy utanfor Røst til minne om hendinga.